به گزارش روز چهارشنبه ایرنا به نقل از خبرگزاری افه اسپانیا، شاید منصفانه‌ترین خواسته از نشست گلاسکو این باشد که بار دیگر از کشورهای ثروتمند بخواهیم که به صورت مستقیم، بودجه مبارزه با تغییرات آب‌وهوایی را تامین کنند و سالانه ۱۰۰ میلیارد دلار در اختیار کشورهای با درآمد پایین که با کمک به آن‌ها در توافق پاریس موافقت شده است، بگذارند.
از بین رفتن جنگل ها، انقراض گونه های گیاهی و جانوری، وقوع سیل و توفان های بزرگ و خشکسالی های پیاپی بخشی از پیامدهای تغییر اقلیم و گرمایش زمین بوده که منطقه آمریکای لاتین در سال های اخیر شاهد آن بوده است.
برزیل و مکزیک به عنوان بزرگترین تولیدکنندگان گازهای آلاینده در آمریکای لاتین از تاثیرگذارترین کشورهای منطقه در کنفرانس تعیین کننده گلاسکو برای معکوس کردن افزایش غیرقابل توقف گرمایش جهانی و حفظ این میزان به اندازه ۱.۵ درجه سانتیگراد تا سال ۲۱۰۰میلادی که توصیه مشترک دانشمندان است، به شمار می‌روند.
«مایسا روخاس» یکی از نویسندگان گزارش هیئت بین‌دولتی تغییر اقلیم (IPCC) به افه گفت: از منظر تاریخی، موضع مشترکی میان کشورهای آمریکای لاتین وجود ندارد و دولت‌ها در پی اهداف متفاوت هستند.
این واگرایی را می‌توان در «برنامه مشارکتی تعیین شده در سطح ملی» (NDC) ارائه شده از سوی هر کشور در کاپ۲۶ و فهرست تعهدات ارائه شده برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و اطمینان از عدم افزایش دما بیش از ۰.۵ درجه از حالا تا سال ۲۱۰۰ مشاهده کرد.
این کارشناس شیلیایی اظهار تاسف کرد که نه تنها همه کشورهای آمریکای لاتین «برنامه مشارکت ملی» خود را ثبت نکرده اند بلکه برزیل و مکزیک، تعهدات خود را از زمان توافق پاریس در سال ۲۰۱۵ بهبود نداده و تقویت نکرده اند. مکزیک و برزیل در حالی که بیشترین میزان دی اکسید کربن کارائیب را منتشر می‌کنند اما تعهدات خود را در این شش سال گسترش نداده اند.
بر اساس گزارش «صندوق جهانی طبیعت» (WWF) کشورهای کلمبیا، پاناما، کاستاریکا، جمهوری دومینیکن و سورینام تعهدات بلندپروازانه تری ارائه داده اند که به گفته این نهاد، اعلام این دستورالعمل‌ها به عنوان مسیری در برابر بحران آب‌وهوای و نظارت بر هر آنچه کشورها انجام می‌دهند، حیاتی است.
نباید فراموش کرد که گذشته از بررسی پیامدهای تغییرات آب و هوایی، شیوه‌ی واکنش کشورها به تاثیرات تغییر اقلیم گاهی مهم‌تر از خود تاثیرات تغییر اقلیم است.
به عنوان مثال، کلمبیا که از نظر تنوع زیستی در جایگاه دومین کشور جهان قرار دارد، کاهش ۵۱ درصدی انتشا گازهای گلخانه ای تا سال ۲۰۳۰ و دستیابی به میزان صفر درصد جنگل‌زدایی تا این بازه زمانی را مد نظر قرار داده است. همچنین بی طرفی کربن تا سال ۲۰۵۰ به معنای ایجاد تعادل میان انتشار کربن تولیدی و میزان جذب شده توسط اتمسفر از دیگر اهداف کلمبیا است.
به نوشته افه، تحول در شرایط فعلی آب‌وهوایی تنها با تغییر ساختار انرژی متعارف مبتنی بر سوخت‌های فسیلی اتفاق می‌افتد؛ امری که به اتفاق نظر کارشناسان با پیشنهاد بحث برانگیز اصلاح قانون اساسی مکزیک در کاهش انرژی بادی و خورشیدی در تناقض آشکار است.
از طرفی برزیل که بدون ژائیر بولسونارو رئیس‌جمهوری این کشور در گلاسکو حضور می‌یابد به رغم تعهد به حفظ و صیانت از آمازون، نمی‌تواند از ساخت جاده و استخراج معادن در بزرگترین جنگل‌های بارانی جهان دست بردارد. حقیقتی که معاون ریاست جمهوری برزیل به آن اذعان کرده است.
از سوی دیگر «گیِرمو لاسو» رئیس جمهوری اکوادور معتقد است پروژه های توسعه استخراج را می‌توان به نفع مردم محلی و بدون به خطر انداختن محیط زیست انجام داد. اما آیا این برنامه ها با مبارزه با بحران آب‌وهوایی سازگاری دارند؟
پرسشی که روخاس کارشناس شیلیایی می‌گوید پاسخ آن منفی است. وی می‌افزاید: این باور که این امر می‌تواند با طرح‌های توسعه ما سازگار باشد و ما هنوز می‌خواهیم به برنامه‌های توسعه ادامه دهیم و اهداف دیگری در سر می‌پرورانیم به این معنی است که مشکل را درک نکرده ایم.
بولیوی از دیگر کشورهای منطقه که همواره هزینه‌های جهانی در مسابقه تسلیحاتی به جای هدایت این سرمایه‌ها به سمت حفاظت از محیط زیست را مورد انتقاد قرار داده است، یک گام فراتر رفت و خواستار حذف تحریم‌های یکجانبه علیه کشورهای ثالث همچون ونزوئلا و کوبا شد.
در پایان باید یادآور شد از آنجا که آمریکای لاتین ۸.۳ درصد از انتشار جهانی کربن را تولید میکند، فرصتی عالی برای وادار کردن کشورهای توسعه یافته به اجرای تعهدات خود از مسیر کشورهای این منطقه فراهم است.
آمریکای جنوبی با بیش از ۳۷۰ میلیون نفر جمعیت، چهارمین قاره بزرگ جهان است که تا کنون همچون سایر نقاط جهان برخی تاثیرات تغییر اقلیم را تجربه کرده و بی تردید به ویژه در مسئله حوزه وسیع آمازون، نقش چشمگیری در مقابله با بحران های زیست محیطی ایفا میکند.
به نوشته مرکز تحقیقاتی “اسونتوس دلسور” (Asuntosdelsur.org) بر اساس آخرین نظرسنجی ها بیش از ۷۵ درصد شهروندان آمریکای جنوبی و مرکزی، مسئله تغییر آب و هوایی را یک “نگرانی جدی” می‌دانند؛ در نتیجه رهبران آمریکای لاتین مسئولیت و نقش برجسته ای در قبال این موضوع دارند.